Reistest: KTM 890 Adventure

Ondanks een voorliefde voor hoogpoters hier op de redactie, hadden we de KTM 890 Adventure nog niet getest. Daar moest dus wel verandering in komen nu KTM deze allroad voor 2023 een update gaf. Ik nam de 890 een week mee naar Trentino, meer bepaald naar de Dolomieten en de regio rond het Gardameer.

De nieuwigheden voor 2023 zijn op het eerste gezicht subtiel, al maken ze van de 890 wel een betere motorfiets. Het meest opvallende is de nieuwe voorkant: deze werd anders vormgegeven, met onder meer een raar gat in ‘t midden van het scherm, wat moet zorgen voor minder turbulentie. Door de nieuwe zijpanelen ziet de 890 er gestroomlijnder uit dan zijn voorganger en wordt de wind ook beter weggeleid van de rijder. Verder valt het 5” TFT dashboard op: moderne graphics vervangen de eerder sobere vormgeving van voorheen. De vering werd ook aangepakt en is nu makkelijker verstelbaar en het vernieuwde zadel werd comfortabeler.

Voor deze reis had KTM de 890 voorzien van koffers en de tanktas uit de Powerparts catalogus. De KTM-branded Touratech koffers zijn gigantisch groot (45 + 31 L) en het topdeksel opent zowel naar voor als naar achter met de contactsleutel. Het vergrendelmechanisme vergt de nodige kracht en enige oefening maar eenmaal ze hangen zitten de koffers echt muurvast. De tanktas zit ondanks zijn 16 liter inhoud en zijn hoge bouw nooit in de weg en het bevestigen met de Quick Lock ring gaat in seconden.

Mijn trip begon met twee dagen autostrade. Cruisecontrol op en kilometers malen. Vanaf het zuiden van Duitsland tot in het noorden van Italië werd ik urenlang getrakteerd op constante regen en fikse hoosbuien. Leuk is anders, wel perfect om de windbescherming en het comfort te testen.

Hoogste stand

Met het zadel in de laagste stand zat ik snel tegen de duozit aan. Ondanks de zithoogte van 860 mm zette ik het voor de rest van de trip op de hoogste stand. Hierdoor krijg je opvallend meer

Reisverslag: Zuid-Noorwegen in 7 highlights

Dan zit je twijfelen of je naar de Dolomieten of de Picos zou gaan, stippel je alvast routes voor beide trips uit, en wat vertellen de weersvoorspellingen dan een week voor je vertrekt? “Sorry jongens, regen voorspeld in zowat heel Zuid-Europa”. Twee opties: voet bij stuk houden en alvast je regenpak klaarleggen, of je plannen helemaal omgooien.

Twee dagen voor ons vertrek hakten we na een laatste blik op de (niet beter geworden) weerkaarten finaal de knoop door: vergeet de Dolomieten, vergeet de Picos, het wordt Noorwegen. Geen zin in regen, en bovendien

Reistest: Triumph Tiger 1200 GT Explorer

Het blijft knokken, daar in de categorie van de zware adventuremotoren. Niet om de eerste plaats, want aan de heerschappij van de Duitse Gelände/Straße lijkt weinig te doen. Wel om de plekken daaronder. Zowat elk merk mengt zich in de strijd, en wie niet hopeloos achterop wil raken, brengt best geregeld wat vernieuwing in z’n aanbod.

De Triumph Tiger 1200 is misschien wel de meest rechtstreekse concurrent van koning GS. Met het verdwijnen van de Yamaha Super Ténéré en de Honda Crosstourer is dat namelijk de enige resterende concullega met cardanaandrijving. De Moto Guzzi V85 TT doet het ook met een cardan, maar hoort met z’n 850 cc in het middensegment der adventures.

De zwaarste allroad uit de Triumph stal zag in 2012 het levenslicht als Triumph Tiger Explorer, kreeg in 2018 een grondige update en werd omgedoopt tot Tiger 1200, en reïncarneerde in 2022 voor een derde keer.

Het team uit Hinckley begon voor die herrijzenis met een schone lei en bouwde een volledig nieuw model. Als basis kozen ze de 1.160 cc driecilinder van de Speed Triple, waarvan de ontstekingsvolgorde en de kruktappen bijgesleuteld werden. Die aanpassingen moeten zorgen voor een sterker vermogen onderin, terwijl het vermogen in het middengebied en hogere toerentallen onaangetast blijft.

Ook het frame, de cardan en het design werden herbekeken, waarbij onder andere

Motortripdilemma: Picos of Dolomieten?

Naar jaarlijkse gewoonte zijn we ook dit jaar weer een motortripje aan het plannen voor juni. Het concept blijft hetzelfde: tent achterop en go!

Op de shortlist stonden vijf bestemmingen waarvan Noorwegen, Wales en Schotland intussen al geschrapt zijn. Blijven over: de Picos en de Dolomieten. We hebben al ruwweg de routes uitgestippeld voor beide trips, nu komt stilaan de tijd om de knoop door te hakken.

Vraag: welke trip zou jij kiezen en waarom?
En voor de bekenden van de streek: zijn er baantjes die we absoluut niet mogen missen?

Optie 1: Picos

Nog nooit in de Picos geweest maar wel al genoeg goeds van gehoord om hoog op onze shortlist te eindigen. Grootste nadeel t.o.v. de Dolomieten: het is een eindje verder vooraleer we op onze bestemming zijn. Al is de reis minstens even belangrijk dan de bestemming.

Op dag 1 rijden we vanuit België een heel eind Frankrijk in, net iets meer dan 1.000 autostrade-km’s.
Op dag 2 (blauw) begint onder San Sebastian de kronkelpret.
Op dag 3 (groen) rijden we de Picos in.
Dag 4 (geel) en 5 (oranje) rijden we lussen in de Picos.
Op dag 6 (rood) verlaten we de Picos en sturen we oostwaarts.
Dag 7 (paars) maken we een ommetje langs de Bardenas Reales, waarna we de Pyreneeën oversteken en net over de Franse grens overnachten.
Dag 8 nemen we de snelste weg naar huis.

Bekijk de route in detail.

Optie 2: Dolomieten en Julische Alpen

De Dolomieten staan in mijn geheugen gegrift als

Test: Zero SR

Voor de volledigheid: ik testte de Zero SR 14,4+ ZF75-10 MY 2022.

Aan de elektrificatie in de autoindustrie valt niet meer te ontsnappen. Zo ruilde ik dit jaar mijn dieselslurpende firmawagen in voor een PHEV-exemplaar. Elektrische motoren zie je daarentegen zelden in het straatbeeld. Dat ze er aan staan te komen maakte de voorbije EICMA duidelijk. Enkele grote constructeurs presenteerden er hun toekomstvisie, en die is vaak elektrisch. Met de Zero SR kon ik testen hoe zo’n verbrandingsvrije motor rijdt.

Het in 2006 in Californië gestichte Zero is al jaren dé referentie binnen het elektrische segment. De SR die ik testte is van modeljaar 2022, uitgerust met de intussen gekende 14,4+ ZF75-10 krachtbron. Belangrijk detail: vanaf het 2023 model worden enkele belangrijke vernieuwingen doorgevoerd. Daarover later meer.

De lithiumionbatterij met een capaciteit van 14,4 kWh drijft een gepatenteerde Z-Force motor aan die goed is voor 166 Nm koppel en 75 pk. Het plusteken in de naam duidt erop dat het batterypack optioneel uitgebreid kan worden tot 17,3 kWh.

De batterij is waar het uiteindelijk allemaal om draait bij deze motorfiets. De hamvraag die iedereen me stelde: hoe ver kan je er mee rijden? Volgens Zero is dat tussen 124 km op de snelweg (aan 113 km/u) en 251 km in de stad. Die afstanden haalde ik nooit. Bij een rustige rijstijl waarbij de snelheid nooit hoger was dan 100 km/u was 160 km wel mogelijk.

Tweede meest gestelde vraag: hoe lang duurt het opladen? Wel, aan een normaal stopcontact zo’n 4,5 uur om volledig op te laden. Bij het basismodel is snelladen geen optie.

En vraag drie: wat kost dat opladen eigenlijk? Het verbruik interesseert me normaal gezien bij een motorfiets geen bal, maar het is geen onbelangrijke factor bij de overweging om een elektrische motor te kopen.

Volg even mee:

Test: Harley-Davidson Street Bob

Zullen we beginnen met een bekentenis? Ik mag dan zelf wel altijd kiezen voor adventurebikes, moest het puur om de looks gaan, dan zou ik zonder twijfel voor iets anders gaan. Wat dan? Een bezoekje aan de Matchlight Motorcycle Show een paar jaar geleden gaf me een stevige por richting coole custom choppers.

Harley-Davidson komt bij dat soort bikes al snel in het vizier, alleen konden mijn vorige Harley tests me nooit over de streep trekken. Te weinig power, te snel met de voetsteuntjes aan de grond … kortom: te weinig rijplezier als je het niet enkel bij gezapig cruisen wil houden.

Enter de nieuwe Street Bob. Die kreeg voor modeljaar 2022 het nieuwe Milwaukee-Eight 114 blok ingelepeld, goed voor zomaar eventjes 1.868 cc, 155 Nm koppel bij 3250 toeren en 94 pk bij 5020 toeren. Daarmee is dit

Reisverslag: Franse Alpen 2022

Een motortrip die we al in 2020 wilden doen, maar door het welbekende virus niet kon doorgaan: een toertje Franse Alpen. De routes hadden we toen al ongeveer uitgestippeld maar een realitycheck dwong ons enkele weken voor vertrek tot nog wat lastminute bijschaafwerk. Bepaalde campings waren bijvoorbeeld gesloten, en sommige leuke baantjes bleken toch misschien wat veel omweg voor de beperkte tijd die we hadden.

De tijd die we hadden: een week. Bij het maken van onze routes gebruikten we de Route des Grandes Alpes als basis en vulden dat aan met interessante cols, wegen en gorges. Alles doen wat daar bij elkaar ligt is onmogelijk in een week, dus je moet keuzes maken.

Uiteindelijk werd dit ons plan: